Uznanie za obywatela

UZNANIE ZA OBYWATELA POLSKIEGO

Cudzoziemiec może zostać uznany za obywatela polskiego.

Za obywatela polskiego uznaje się:

1. Cudzoziemca przebywającego nieprzerwanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej co najmniej od 3 lat na podstawie zezwolenia na pobyt stały, zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej lub prawa stałego pobytu, który posiada w Rzeczypospolitej Polskiej stabilne i regularne źródło dochodu oraz tytuł prawny do zajmowania lokalu mieszkalnego;
2. Cudzoziemca przebywającego nieprzerwanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej co najmniej od 2 lat na podstawie zezwolenia na pobyt stały, zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej lub prawa stałego pobytu, który:

• pozostaje co najmniej od 3 lat w związku małżeńskim zawartym z obywatelem polskim lub
• nie posiada żadnego obywatelstwa;

3. Cudzoziemca przebywającego nieprzerwanie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej co najmniej od 2 lat na podstawie zezwolenia na pobyt stały, które uzyskał w związku z posiadaniem statusu uchodźcy nadanego w Rzeczypospolitej Polskiej;
4. Małoletniego cudzoziemca przebywającego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie zezwolenia na pobyt stały, zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej lub prawa stałego pobytu, którego jedno z rodziców jest obywatelem polskim, a drugie z rodziców, nieposiadające obywatelstwa polskiego, wyraziło zgodę na to uznanie;
5. Małoletniego cudzoziemca przebywającego na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej na podstawie zezwolenia na pobyt stały, zezwolenia na pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej lub prawa stałego pobytu, którego co najmniej jednemu z rodziców zostało przywrócone obywatelstwo polskie, a drugie z rodziców, nieposiadające obywatelstwa polskiego, wyraziło zgodę na to uznanie;
6. Cudzoziemca przebywającego nieprzerwanie i legalnie na terytorium Rzeczypospolitej Polskiej co najmniej od 10 lat, który spełnia łącznie następujące warunki:

• posiada zezwolenie na pobyt stały, zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego Unii Europejskiej lub prawo stałego pobytu,
• posiada w Rzeczypospolitej Polskiej stabilne i regularne źródło dochodu oraz tytuł prawny do zajmowania lokalu mieszkalnego;

Uwaga! W odróżnieniu od pkt. 1, w tym wypadku nie jest określone, na jakiej podstawie cudzoziemiec powinien przebywać w Polsce przez co najmniej 10 lat. Może to być nawet wiza lub karta czasowego pobytu. Oznacza to, że w momencie złożenia wniosku o uznanie za obywatela polskiego, cudzoziemiec musi posiadać zezwolenie na pobyt stały lub zezwolenie na pobyt rezydenta długoterminowego UE. Na przykład: osoba przebywała legalnie i nieprzerwanie w Polsce przez 9 lat na postawie kart tymczasowego pobytu; po 9 latach otrzymała kartę rezydenta długoterminowego UE i przebywała w Polsce na jej podstawie przez 1 rok – w takim wypadku może złożyć wniosek o uznanie za obywatela polskiego zgodnie z pkt. 6 i pod warunkiem, że spełnia pozostałe wymagania.

7. Cudzoziemca przebywającego nieprzerwanie na terytorium Polski co najmniej od roku na podstawie zezwolenia na pobyt stały, które uzyskał w związku z polskim pochodzeniem lub posiadaną Kartą Polaka.

PROCEDURA

Uznanie za obywatela polskiego następuje na wniosek zainteresowanej osoby. Wniosek o uznanie za obywatela polskiego składa się do wojewody, właściwego ze względu na miejsce faktycznego zamieszkiwania cudzoziemca (tzn. miejsca, w którym koncentruje się ośrodek interesów życiowych cudzoziemca).

Decyzję w sprawie uznania cudzoziemca za obywatela polskiego wydaje wojewoda właściwy ze względu na miejsce zamieszkania osoby, której postępowanie dotyczy.

Uwaga! W przypadku gdy wniosek o uznanie cudzoziemca za obywatela polskiego został złożony w czasie, gdy wobec tego cudzoziemca jest prowadzone postępowanie o nadanie obywatelstwa polskiego, postępowanie w sprawie o uznanie za obywatela polskiego umarza się.

DOKUMENTY

Cudzoziemiec, ubiegający się o uznanie za obywatela polskiego powinien złożyć następujące dokumenty:

1. 1 wypełniony wniosek o uznanie za obywatela polskiego sporządzony w języku polskim;
2. 1 zdjęcie zgodne z wytycznymi;
3. Odpis skrócony lub zupełny aktu urodzenia wydany przez polski Urząd Stanu Cywilnego na podstawie polskich ksiąg stanu cywilnego, zawierający imiona i nazwisko, datę i miejsce urodzenia, imię i nazwisko ojca oraz imię i nazwisko rodowe matki; 
4. Odpis skrócony lub zupełny aktu małżeństwa - nie starszy niż 3 miesiące - wydany przez polski Urząd Stanu Cywilnego na podstawie polskich ksiąg stanu cywilnego, pod warunkiem że cudzoziemiec był w związku małżeńskim. Jeśli małżeństwo ustało na skutek rozwodu, to należy złożyć odpis aktu małżeństwa zawierający wzmiankę o rozwodzie;
5. Uwierzytelnioną kopię ważnego dokumentu potwierdzającego tożsamość i obywatelstwo (paszport zagraniczny, dokument podróży);
6. Uwierzytelnioną kopię zezwolenia na pobyt  stały w Polsce lub pobyt rezydenta długoterminowego UE;
7. Uwierzytelnioną kopię karty stałego pobytu wydanej przez wojewodę;
8. Urzędowe poświadczenie znajomości języka polskiego na poziomie B1.

Uwaga! Znajomość języka polskiego  musi zostać potwierdzona certyfikatem znajomości języka uzyskanym po zdaniu egzaminu państwowego, świadectwem ukończenia szkoły (np. szkoły podstawowej, średniej lub wyższej) w Polsce lub świadectwem ukończenia szkoły za granicą z wykładowym językiem polskim.

Ważne informacje dotyczące egzaminów są natomiast dostępne tutaj.

 9. Oświadczenie o datach wyjazdu z Polski i powrotu oraz miejscach pobytu za granicą  w wymaganych   okresach nieprzerwanego pobytu (czyli 10 lub  3  lub 2 lat, w zależności od tego, na jakiej podstawie cudzoziemiec ubiega się o uznanie za obywatela polskiego) wraz z dokumentami potwierdzającymi nieprzerwany pobyt w Polsce (np. paszport ze stemplami, bilety lotnicze). W przypadku, gdy osoba nie pamięta konkretnych dat swojego wyjazdu z Polski i nie ma możliwości uzyskania takiej informacji, może ona napisać oświadczenie, że nie pamięta konkretnych dat swojego wyjazdu i może podać tylko daty przybliżone;

 10. Dokumenty potwierdzające osiągnięcia zawodowe (np. stopnie i tytuły naukowe lub zawodowe) oraz prowadzoną  działalność polityczną i społeczną;

 11. Dokument potwierdzający obywatelstwo małżonka cudzoziemca (np. uwierzytelnioną kopię strony ważnego paszportu zagranicznego małżonka z danymi osobowymi,

  dokument podróży lub dowód osobisty potwierdzający tożsamość i obywatelstwo małżonka);

 12. Posiadane dokumenty potwierdzające posiadanie w przeszłości obywatelstwa polskiego lub ubieganie się o nie;

 13. Dowód wniesienia opłaty skarbowej za wydanie decyzji o uznaniu za obywatela polskiego.

Uwaga! Cudzoziemiec ubiegający się o uznanie za obywatela polskiego na podstawie punktu 1 i  6 (czytaj wyżej) powinien dodatkowo przedstawić:

 14. Dokumenty potwierdzające stabilne i regularne źródła dochodu w Polsce (np. zaświadczenie o zatrudnieniu, PIT za ubiegły rok, zaświadczenie z urzędu gminy o posiadaniu gospodarstwa rolnego z podaniem  jego wielkości, decyzja o przyznaniu emerytury, renty);

 15. Dokument potwierdzający tytuł prawny do zajmowania lokalu mieszkalnego (np. akt własności mieszkania lub umowę najmu).

OPŁATA

Opłata skarbowa za decyzję o nabyciu obywatelstwa polskiego wynosi 219 złotych. Taka opłata może być zwrócona w przypadku negatywnej decyzji na wniosek osoby, która ubiegała się o uznanie za obywatela RP.

CZAS TRWANIA PROCEDURY

Sprawa powinna być rozpatrzona niezwłocznie, jeżeli może być rozpatrzona w oparciu o dowody przedstawione przez wnioskodawcę. W przypadku sprawy wymagającej przeprowadzenia postępowania wyjaśniającego – nie później niż w ciągu miesiąca. W przypadku sprawy szczególnie skomplikowanej decyzja powinna być wydana w ciągu dwóch miesięcy (do powyższych terminów nie wlicza się okresów opóźnień wynikających z winy strony albo z przyczyn niezależnych od organów).

PROCEDURA ODWOŁAWCZA

Odwołanie od decyzji Wojewody można złożyć do Ministra Spraw Wewnętrznych, za pośrednictwem Wojewody, w terminie 14 dni od dnia doręczenia negatywnej decyzji.